به انتفای موضوع شده ام!

از این راه هم که بگذریم 

کاملا از یادشان می رویم 

جای ما چند گلدان و ... 

یادم هست 

پنج بعد از ظهر آن روزها 

چقدر همدیگر را دوست داشتیم 

نگران نباش 

خرداد که بگذرد 

دلم هوای تو را خواهد کرد 

همه چیز دوباره 

از تو شروع می شود 

قول دادی همه چیز را نگویی! 

آخرین بار که دیدمت 

عکسم روی طاقچه بود!

اردیبهشت لعنتی!

مثل ما 

که همیشه‌ی خدا 

از سایه‌ی خورشید می ترسیدیم 

می دانم که 

خواب آدم برفی‌ها ابری‌ست! 

گم شدن در باران، 

گریه‌های سه‌شنبه 

و  این روزهای  

لعنتی بهار! 

من از اردیبهشت می ترسم 

و  ندیدنت! 

صدایت 

که همیشه در خاطرم مانده! 

حالا هزار پرنده 

از بالای سرم پریده است 

اما هنوز 

خیلی‌های بی حوصله نمی دانند 

من برای دیدن تو 

خواب‌هایم را 

تعبیر نمی‌کنم.

از سر دلتنگی

گاهی که از سر اتفاق 

با تو گریه می کنم 

انگار روی باد می نویسم 

تو می دانستی 

نه من حوصله برگشتن داشتم 

و  نه تو 

که امروز... 

چه فرقی دارد؟! 

گاهی که لباس های تو را می پوشم 

موهایم را 

از انتهای روزی که رفتی 

کوتاه می کنم 

انگار دلم گرفته باشد 

تا آخر هفته پیاده می روم 

سایه‌ام در باران گم می شود 

خیس می شوم 

و  فردا دوباره می‌آید. 

باید برایت می‌نوشتم 

باران چه نسبتی با من داشت!

سرگذشت من...

سال‌ها پیش 

وقتی که باران 

بوی دست هایم را گرفته بود 

تو آمدی، 

زیر قدم های پاییز! 

من روی همان صندلی 

آرام نشسته بودم 

با شناسنامه‌ای 

که باید تمامش می کردم! 

حالا برایت می نویسم 

زخم‌هایم تعریفی ندارد. 

تا  تو بیایی 

برای تمام سه شنبه های سال 

گریه می کنم. 

حرفی نمانده 

حالا دارم 

زیر آخرین هفته های سال 

دفن می شوم!

رویای غروب

گاهی می آید 

در فاصله‌ی خاکستری  

دو باد می ایستد 

با دست هایش 

که روزی  

بازویم را گرفته بود 

آرام دست تکان می دهد 

گاهی هم 

دورتر از این کوچه 

می بینم‌اش 

که آهسته نزدیک می شود 

سایه اش از دیوار بالا می رود 

و  بعد 

قدری پیش از غروب... 

من در همین لحظه 

خوابم می برد!