az raftan mitarsam...!
پرواز پرندگان را دوست ندارم
حتی پیاده رو ها...
از رفتن همیشه ترسیده ام
از رفتن کودک به مدرسه
به دانشگاه
به خانه بخت
به بیمارستان
و به دنیای دیگر... می ترسم.
برای همین
به هیچکدام از پروانه های شعرم اجازه پرواز نداده ام!
و همیشه این خودکارم هست که
روی پیله های تنهایی ام روزنه می سازد...
یاد حرف پدربزرگ افتادم که می گفت:
مرگ شبیه حشره معصومی ست که
با شاخکهایش حس می کند
می ترساند و بی آنکه بدانی
همراهت پروانه می شود...!
+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و یکم آذر ۱۳۹۲ ساعت 13:45 توسط سولماز نعمتی
|
از اول دختر برگ و باد بودم و هستم!!!!!!!!